پاورپوینت بررسی مسجد کبود تبریز - معماری اسلامی در 80 اسلاید زیبا و قابل ویرایش با فرمت pptx
فهرست مطالب
موقعیت جغرافیای استان آذربایجان شرقی
سایت پلان مسجد کبود
پرسپکتیو مسجد کبود
موقیعت شهری مسجد کبود
سایت پلان و قسمتی از پلان پارک خاقانی تبریز
پلان مسجد کبود
مقطع عرضی و مقطع طولی
پرسپکتیو خارجی
مسجد کبود تبریز
سردرب ورودی مسجد
کاشی کاری مسجد کبود
فهرست و محل عکسها در مسجد کبود
مسجد کبود تبریز
این بنا در مرکز شهر تبریز واقع است ویکی از شاهکارهای معماری دوره اسلامی به سبک آذری بشمار می رود.
این مسجد در زبان محلی ، گوی
مچید(مسجد کبود) ودر منابع گاه مسجد جهان شاه نامیده می شود؛ اما در
گذشته به مسجد و عمارت مظفریه معروف بوده است .
بانی بنا، میرزا جهان شاه بن
قرایوسف ترکمن-و به روایات دیگر همسر وی: جهان بیگم خاتون یا دخترش
صالحه خاتون-سومین پادشاه از سلاطین طایفه قراقویونلواست که در سال
839ه-ق در آذربایجان و نواحی شمال غرب ایران حکومت می کرده است و بر طبق
بقایای کتیبه موجود، این بنا را در سال 870ه- ق به پایان رسانده است،که
طراح بنا« میر نعمت الله بن البواب»:نبیره میر عبدالوهاب تبریزی بوده
است.
از قرار گفته بعضی از محققان،عمارت
مظفریه منحصر به مسجد نبوده: بلکه عمارات و ساختمانها و تفرعات زیادی-
از خانقاه و ملحقات و زوایا و صحن ها و رواق و حوضخانه-داشته است که
همگی از بین رفته اند.
بقایای این مسجد در طی قرون گذشته
در اثر زلزله و بی توجهی، متحمل صدمات جبران ناپذیری شده است؛ به طوری
که تا دوره اخیر، گنبد و مناره های آن ریخته و بصورت ویران و مخروبه ای
در آمده بوده است . بقایای مسجد کبود- که بجز چند طاق شکسته و سر در
خارجی نبوده- در دوره اخیر، به همت مسئولین مربوطه باسازی و تعمیر اساسی
گردیده است.
سیاحان و نویسندگان متعددی در قرون
گذشته از این بنا دیدن کرده و شرح های از آن ارائه داده اند. کاتب چلبی،
مورخ عثمانی که در تاریخ 1045به تبریز آمده ،در تاریخ جهان نما می
نویسد: درگاه مسجد جهان شاه، بلندتر از طاق کسری است.
کاشی کاری مسجد کبود
از دورآبی رنگ بنظر می آید و در
سایر رنگها و نقشها از سفید و طلایی و فیروزه ای در متن سراسری مستحیل
می گردد از نزدیک تقسیم بندی منطقی سطح بدنه به اشکال مختلف و سطوح
متفاوت و ستونهای گرد و مقرنس و تخصیص هر قسمت به نقوشی کاملاً متمایز
از هم از حیث طرح و نقش و رنگ آمیزی آن، بدقت بیشتر از فاصله کمتر از یک
متر احتیاج دارد و در چنین حالتی مفاهیم عادی زمان و مکان و نقش و نگار
از بین رفته و بیننده بی اختیار کلماتی را که نشانه حیرت و تعجب باشد
بر زبان می راند و دست مریزاد بر معرق گران آن می گوید.
